- Stotteren: beschrijving
- Stotteren: oorzaken en mogelijke ziekten
- Stotteren: wanneer moet je naar een dokter?
- Stotteren: wat doet de dokter?
- Stotteren: dat kan je zelf doen
stotteren (Balbuties) is een motor-gerelateerde spraakstoornis waarbij de spreekvaardigheid wordt onderbroken. Het fenomeen treedt meestal voor het eerst op in de kindertijd, maar verliest vervolgens in volwassenheid bij de meeste getroffen mensen opnieuw. Mannen stotteren vaker dan vrouwen.
Productoverzicht
stotteren
beschrijving
Oorzaken en mogelijke ziekten
Wanneer moet je naar een dokter?
Wat doet de dokter?
Je kunt dat zelf doen
Stotteren: beschrijving
Bij stotteren komt de spraakstroom tot stilstand. De stotteraar zit herhaaldelijk vast aan een woord, dat zich manifesteert in herhaalde herhalingen, vervormingen of volledige blokkades. Hij weet precies wat hij wil zeggen, maar kan het op dit moment niet uitspreken.
Stotteren kan op verschillende manieren worden uitgedrukt:
- Als herhaling van geluiden, lettergrepen of woorden (bijvoorbeeld: w-w-w-waarom?)
- Als stilzwijgend drukken op beginletters (bijv.: mijn naam is B --------.)
- Als een lange trek van individuele geluiden (bijv.: Laaaaass me maar iiiiiiin vrede.)
Stotteren is een individueel fenomeen. Elke stotteren stottert anders en in verschillende situaties.
De spraakblokkade kan optreden samen met andere afwijkingen, die bovendien de communicatie verstoren. Deze omvatten taalverschijnselen zoals het gebruik van expletives en niet-talige verschijnselen zoals knipperen, trillen van de lippen, meebewegende van het gezicht en hoofd spieren, zweten of veranderingen in de ademhaling.
Emotionele last van stotteren
Stotteren kan een aanzienlijke emotionele last zijn. Veel stotteraars proberen hun probleem te verhullen. U er zeker van te vermijden moeilijk voor haar eerste letter of ruil gevoelige termen snel tegen andere woorden uit zodat de andere persoon niet het stotteren merken. Angst en de verhoogde inspanning om in de loop van de tijd te spreken, leiden tot ontwijkingsstrategieën. Sommigen gaan zelfs zo ver dat ze zoveel mogelijk niet spreken. Ze trekken zich terug uit het sociale leven.
Hoeveel iemand stottert, hangt ook af van de huidige mentale toestand. Desondanks is stotteren geen psychische stoornis, maar een fysisch fenomeen.
Stotteren bij kinderen
Stotteren begint meestal zonder duidelijke oorzaak in de kindertijd. De meeste kinderen in de leeftijd van twee tot vijf jaar doorlopen namelijk een fase in hun taalontwikkeling waarin gedachten en spraak niet altijd bij kunnen blijven. Vervolgens herhaalt een kind bepaalde woorden totdat hij zich de term heeft herinnerd waarnaar hij op zoek is (bijvoorbeeld: Der der der Bach beet op mij). Dit is normaal en gaat meestal vanzelf.
Ongeveer 25 procent van de kinderen ontwikkelt echter een "echte" stotter. Door inspanning en frustratie kunnen ze een negatieve houding ten opzichte van spreken ontwikkelen, vooral wanneer het kind wordt gepest. Het creëert een vicieuze cirkel van angst en vermijding. Het stotteren maalt meer en meer. Hoe langer het is, hoe moeilijker het is om terug te keren naar vloeibare spraak.
Stotteren bij volwassenen
Bij volwassen patiënten verdwijnt stotteren slechts in zeldzame gevallen volledig. Toch kan therapie succesvol zijn en de kwaliteit van leven aanzienlijk toenemen. De getroffenen kunnen vloeiender leren praten en beter omgaan met stotteren.
Dit geeft veel mensen het vertrouwen dat ze nodig hebben om op onpartijdige wijze met hun medemensen te kunnen communiceren en hun stotteren niet in staat te stellen hun ontwikkeling te beperken - ongeacht hun loopbaankeuzes of vrijetijdsactiviteiten.
Stotteren - verspreiden
Over het algemeen stotteren ongeveer een procent van de volwassenen in Duitsland, dat is ongeveer 800.000 mensen. Kinderen stotteren veel vaker, veel van hen verliezen het probleem als ze ouder worden. Jongens en mannen van alle leeftijden hebben meer kans te worden getroffen dan meisjes en vrouwen - en bij de laatste is de spraakstoornis ook meer algemeen. De verhouding tussen mannelijke en vrouwelijke stotteraars verschuift daarom van 3: 1 in de kindertijd naar ongeveer 9: 1 op volwassen leeftijd.
Stotteren: oorzaken en mogelijke ziekten
Spraak is een complexe interactie van acties die door de hersenen worden bestuurd. Ademhaling, vocalisatie en articulatie moeten in fracties van een seconde worden gecoördineerd. Bij het stotteren van mensen is deze interactie verstoord.
Tot nu toe kon geen duidelijke oorzaak voor de stottering worden gevonden. Er zijn een aantal factoren die een rol spelen bij de vorming en instandhouding van stotteren en elkaar beïnvloeden.
Er wordt aangenomen dat stotteren gebaseerd is op een stoornis van de zenuwsignalen die verwerkt moeten worden voor spraak en / of te wijten is aan een motorische stoornis van de organen die betrokken zijn bij spraak.
Omdat stotteren vaak voorkomt in families, is er waarschijnlijk een genetische aanleg voor.Het feit dat jongens en mannen significant vaker stotteren dan meisjes en vrouwen spreekt ook voor een erfelijke component. Stotteren wordt echter niet direct geërfd. Waarschijnlijk wordt een passende beoordeling doorgegeven. Als het een trigger voor stotteren tegenkomt (bijvoorbeeld een stressvolle situatie) en condities worden toegevoegd die blijven stotteren, stolt de spraakverstoring.
Stotteren kan posttraumatisch plaatsvinden, oftewel na een ernstige levensgebeurtenis, of ook als gevolg van angst, angst en nervositeit. Stotteren neemt toe wanneer de stotteraar wordt geplaagd of wanneer te veel aandacht wordt besteed aan zijn verstoring.
Eén ding is zeker: stotteren is geen mentale stoornis, maar een spraakstoornis veroorzaakt door de motor. Het gebeurt ongeacht de sociale en culturele oorsprong, het opleidingsniveau en de manier waarop het gezin wordt behandeld.
Ben je ziek en wil je weten wat je hebt? Met de Symptom Checker bent u binnen een paar minuten slimmer.
Stotteren: wanneer moet je naar een dokter?
Of stotteren behandeld moet worden hangt af van het ernstniveau. Criteria hiervoor zijn de frequentie van stotteraanvallen en hoe sterk ze zijn. Maar bovenal moet stotteren behandeld worden als het de betrokken persoon onder druk zet.
In het bijzonder is vermijdingsgedrag een duidelijke aanwijzing dat het tijd is om hulp te zoeken - als de stotteraar communicatiesituaties vermijdt of zich terugtrekt uit zijn sociale omgeving.
Ziekten met dit symptoom
- autisme
- Pica
Stotteren: wat doet de dokter?
Als stotteren een last wordt, moet u een huisarts of kinderarts raadplegen. Hij zal in de loop van een gesprek bepalen of een logopedie zinvol is en vervolgens optioneel een entsprechndes-recept afgeven.
De meer precieze diagnose en therapie worden gegeven door logopedisten en logopedisten, soms ook door ademhalings-, stem- en spraakdocenten en logopedische leraren.
De logopedist is gedeeltelijk afhankelijk van de observaties van de betrokkenen of de ouders in het onderzoek. Eerst identificeert hij, in samenwerking met u, de symptomen en het bijbehorende gedrag wanneer stotteren optreedt. In de verdere behandeling hebben de verschillende beroepsgroepen verschillende benaderingen om het stotteren te behandelen. Het behandelingsconcept hangt ook af van de leeftijd van de stutterer en het type en de ernst van stotteren.
Het doel van de daaropvolgende therapie is vooral:
- Om het stotteren van de angst te nemen.
- Om vloeiende spraak te oefenen.
- Leren hoe de stotteraar minder stressvolle spraak kan gebruiken in het dagelijks leven.
- Een gevoel overbrengen voor het spraak- en ademritme.
Stutter-therapie voor volwassenen
Een speciale methode voor stottertherapie voor volwassenen is dat Vloeiend maken, die gericht is op een verandering in de manier van spreken en om te voorkomen dat het stotteren ooit verschijnt. Technieken omvatten bijvoorbeeld zachte vocale insertie aan het begin van het woord en het rekken van klinkers. Bovendien leren patiënten hun ademhaling onder controle te houden. De methode moet echter intensief worden toegepast, zodat de persoon die getroffen is door vlees en bloed en de aanvankelijk vreemd klinkende spraak normaliseert.
Een andere methode is de stotteren modificatie, Het gaat er niet om volledig stotteren te vermijden. Het doel is eerder een vloeibare stotteren die kan worden gecontroleerd door bepaalde technieken. Een ander belangrijk aspect van deze aanpak is het versterken van het zelfvertrouwen en een open behandeling van het probleem, zodat spreken niet langer angstig is.
Stottertherapie voor kinderen
Bij stottertherapie voor kinderen wordt een onderscheid gemaakt tussen een directe en een indirecte benadering.
de indirecte aanpak richt zich niet op het spraakprobleem. Het gaat in de eerste plaats om het verminderen van angsten en het bevorderen van de wens om te spreken. In nauwe samenwerking met de ouders worden de basis gelegd voor een onbevreesde, stille spraak. Door taal- en bewegingsgames, bijvoorbeeld door ritmische verzen en liederen, maar ook door ontspanning en dialoogoefeningen, wordt de vreugde van het spreken van het kind bevorderd.
de directe benadering begint direct met het spraakprobleem. De kinderen leren stotteren beheersen en ontspannen tijdens blokkades. Ze leren emotioneel rustig omgaan met gesprekssituaties. Daarnaast wordt een open benadering van het probleem bevorderd en wordt het zelfvertrouwen van de kinderen versterkt.
succes
Bij veel kinderen verdwijnt stotteren spontaan of door therapie. De kansen op succes van een stottertherapie zijn groter naarmate de behandeling begint. Naarmate de duur van het stotteren toeneemt, neemt de kans op genezing af.
Bij volwassenen verdwijnt stotteren echter zelden helemaal volledig. Doorlopende training kan de spraak echter aanzienlijk verbeteren en het stotteren onder controle houden.
Stotteren: dat kan je zelf doen
Bovenal zijn stotterende mensen bang voor de reacties van hun omgeving. Als ze ontspannen zijn, stroomt de taal meestal relatief probleemloos.Het helpt als je je stotterende tegenhanger verlicht. De volgende tips helpen:
- Neem hem serieus als gesprekspartner.
- Luister kalm en geduldig naar hem.
- Laat hem uitpraten.
- Onderbreek geen stotterende persoon en spreek niet ongeduldig voor hem.
- Signaleer aandacht door oogcontact te houden.
- Goedwillende aanmoediging, zoals 'erg stil' of 'altijd traag', maakt de stotterer bovendien onveilig.
- Maar bovenal: Nooit de spot drijven met iemand die stottert.
FAQ - 💬
👉 Stotteren kan dus erfelijk zijn. In veel gevallen komt stotteren in de familie voor. Als één van je ouders stottert, heb je een grotere kans om te gaan stotteren. Veel stotterende kinderen hebben een vader of moeder die ook stottert of gestotterd heeft.
👉 De verschillende soorten stotters zijn: - Herhalingen (losse stotters, dit kan op een klank, deel van een woord of een heel woord) - Verlengingen (lange stotters) - Blokkades (vaste stotters)
👉 Stotteren kan soms gedurende een korte periode verergeren of juist afnemen en in sommige gevallen tijdelijk geheel verdwijnen. Op basis van het familiair voorkomen, studies met tweelingen (eeneiig dan wel twee-eiig) en studies van kinderen na adoptie, was al bekend dat stotteren voor een belangrijk deel erfelijk bepaald is.
👉 Elke persoon stottert op zijn eigen manier. De verschillende soorten stotters zijn: - Herhalingen (losse stotters, dit kan op een klank, deel van een woord of een heel woord) - Verlengingen (lange stotters) - Blokkades (vaste stotters) - Vermijding (‘stille’ stotters, niet praten of andere woorden kiezen)